محققان دانشگاه ام آی تی پوشش ضد آب جدیدی ساختند که در مقایسه با پوشش‌های کنونی، کارآیی بهتر و سطح ایمنی بالاتری دارد.
اغلب پارچه‌هایی که به‌عنوان دافع آب معرفی می‌شوند، درواقع ضد آب هستند و اگر مدت زیادی زیر باران باقی بمانند، درنهایت آب به درون آن‌ها نفوذ می‌کند. هدف از تولید پارچه‌های دافع آب این است که قطرات آب به‌محض برخورد با این پارچه‌ها، از سطح آن جدا شوند.
در روش‌های متداول آب گریز کردن پارچه‌ها از پلیمرهای با زنجیره بلند استفاده می‌شود که در طبیعت و بدن انسان انباشته می‌شوند و خطراتی را برای سلامتی ایجاد می‌کنند. در این روش‌ها از پوشش‌هایی استفاده می‌شود که مایع هستند و پارچه درون آن‌ها شناور شده و در فرآیندی خشک می‌شود. این تکنیک‌ها قابلیت عبور رطوبت و بخار از بافت پارچه را محدود می‌کنند. به همین علت در مرحله بعدی کار، هوا به میان بافت پارچه دمیده می‌شود تا منافذ آن بازشوند. اما این کار هزینه تولید را افزایش داده و موجب نفوذپذیری پارچه در برابر آب می‌شود.
در روش‌های متداول آب گریز کردن پارچه‌ها از پلیمرهای با زنجیره بلند استفاده می‌شود که در طبیعت و بدن انسان انباشته می‌شوند و خطراتی را برای سلامتی ایجاد می‌کنند.
اکنون محققان دانشگاه ام آی تی در امریکا ترکیبی را ساختند که در آن پوششی از جنس پلیمرهایی با زنجیره کوتاه که پایدار نبوده و در طبیعت نیز انباشته نمی‌شوند، در قالب فرآیندی موسوم به iCVD روی پارچه را می‌پوشاند. در این فرآیند پلیمرها به تاروپود پارچه می‌چسبند، اما حفره‌های موجود در بافت آن را مسدود نمی‌کنند.
در آزمایشات اولیه از این تکنیک برای ضدآب کردن انواع مختلفی از پارچه‌ها در برابر مواد مختلفی از قهوه و سس سویا گرفته تا کچاپ و هیدروکسید سدیم، با موفقیت استفاده شد. همچنین مشخص شد این پوشش ضدآب در برابر شست وشوی مکرر نیز مقاوم است.
گزارش کامل این تحقیقات در نشریه Advanced Functional Materials منتشرشده است.
بدون نظر