پژوهشگران آمریکایی به دنبال ابداع یک هواپیمای بدون سرنشین با استفاده از نوعی پلیمر هستند که در معرض نور خورشید تجزیه می‌شود.

به نقل از نیوساینتیست، شاید سربازان و جاسوس‌ها در آینده نزدیک بتوانند با کمک یک چتر نجات یا هواپیمای گلایدر که از نوعی پلیمر ساخته شده و با قرار گرفتن در معرض نور ناپدید می‌شود، پشت خطوط دشمن را ببینند.

“پاول کهل”(Paul Kohl)، پژوهشگر “موسسه فناوری جورجیا”(GT) گفت: این پروژه، با ساخت حسگرهای کوچک برای دولت و همچنین میکروفن‌ها، دوربین‌ها و فناوری‌هایی که فلز را شناسایی می‌کنند، آغاز شد.

ایده پژوهشگران این بود که این حسگرها را در سرتاسر میدان جنگ قرار بگیرند تا اطلاعات مورد نیاز ارتش را گردآوری کنند اما نکته مهم این است کسی این حسگرها را پیدا نکند و به نحوه عملکرد آن پی نبرد.

کهل و گروهش تصمیم گرفتند ماده‌ای ابداع کنند که قابلیت تخریب خود را داشته باشد. آنها کار خود را با پلیمرهایی آغاز کردند که دمای سقف پایینی داشته باشد. دمای سقف، نقطه‌ای از دما است که در آن، پیوندهای اصلی که ماده را نگه می‌دارند، شروع به تجزیه می‌کنند.

بسیاری از پلیمرها هنگامی که به این نقطه از دما می‌رسند، به آرامی تجزیه می‌شوند زیرا بسیاری از پیوندهای آنها باید تجزیه را آغاز ‌کنند اما ماده‌ای که کهل و همکارانش ابداع کرده‌اند، به محض تجزیه یکی از پیوندها، همه ساختارش به سرعت تجزیه می‌شود.

پلیمر آنها، بر نوعی ماده شیمیایی موسوم به “آلدئید”(Aldehyde) مبتنی است و با افزودنی‌های شیمیایی دیگر ترکیب می‌شود که کمک می‌کنند پلیمر برای به کار رفتن در گلایدر یا حسگر، به اندازه کافی محکم باشد و یا آنقدر انعطاف‌پذیر باشد که برای ساخت یک چتر نجات به کار رود.

نور خورشید و یا نور مصنوعی می‌توانند موجب ناپدید شدن ناگهانی این پلیمر شوند. برای اهداف جاسوسی می‌توان یک دیود منتشرکننده نور را در ابزار قرار داد تا فرآیند خودتخریبی به هنگام نیاز آغاز شود.

کهل و گروهش، در حال حاضر یک گلایدر بدون سرنشین ساخته‌اند که طول فاصله بین بال‌های آن حدود دو متر است و تنها می‌تواند اشیایی با وزن یک کیلوگرم را با خود حمل کند. در نتیجه فقط می‌توان از آن برای انتقال اشیا استفاده کرد اما نمی‌توان آن را برای جابجایی مسافران به کار برد.

“مارک اربن”(Marek Urban)، پژوهشگر “دانشگاه کلمسون”(Clemson University) آمریکا گفت: واکنش‌های شیمیایی که در این پلیمرزدایی نقش دارند، جدید نیستند اما این کاربرد هوشمندانه، ایده جدیدی است.

در هر حال، اربن باور دارد که شاید مشکلی در مورد ناپدید شدن پلیمر وجود داشته باشد.

وی افزود: سوال من این است که آیا پس از ناپدید شدن پلیمر، برخی از مونومرهایی که کار با آنها آغاز نشده، باقی می‌مانند. این موضوع می‌تواند خطر زیادی به همراه داشته باشد زیرا اگر مونومرهای باقی مانده را نشناسید، به مشکل دیگری دچار خواهید شد. مونومرها، موادی هستند که از مولکول‌های واحد تشکیل می‌شوند و به هم پیوستن آنها، پلیمر را به وجود می‌آورد.

کهل در این باره گفت: بقایای پلیمر روی گیاهان آزمایش شده‌اند و نتیجه آن فقط تغییر رنگ بوده است. اگر از این پلیمر در محیط‌های آزاد مانند بیابان استفاده شود، نگرانی کمتری در مورد بقایای آن وجود خواهد داشت.

این پژوهش، در نشست “انجمن شیمی آمریکا”(ACS) که این هفته در کالیفرنیا برگزار می‌شود، ارائه خواهد شد.