بسپار پایش پارس: با ترکیب نانولوله‌های کربنی چندجداره و و پلی‌بروسیلوکسان، کامپوزیتی ساخته شده که بعد از آسیب، خود را ترمیم کرده و التیام پیدا می‌کند.  تولید کامپوزیت جدید با خواص خود ترمیم شوندگی برای کاربردهای گوناگون حتا می تواند نقش مهمی در آینده صنعت پزشکی ایفا نموده و جهت ترمیم اعضای آسیب دیده (قطع شده) مورد استفاده قرار گیرد. اما تا آنجا راه درازی در راهست و فعلا، برای کاربردهای دیگری از این خاصیت جالب استفاده می نمایند.

پژوهشگران دانشگاه کارنجی ملون و دانشگاه توکیو از کامپوزیتی رونمایی کردند که دارای خواص خودترمیمی است. این ماده جدید عملکردی شبیه به دم مارمولک و بازوی ستاره دریایی دارد.

این کامپوزیت با ترکیب نانولوله‌های کربنی چندجداره و پلی‌بروسیلوکسان ساخته شده است. این کامپوزیت به‌گونه‌ای است که اگر دو قطعه بریده شده را دوباره کنار هم قرار دهید، دو قطعه به هم متصل شده و درز میان آن‌ها از بین می‌رود.

این فناوری کاربردهای متعددی می‌تواند داشته باشد؛ برای مثال، روی دو قسمتی که از هم جدا شده می‌توان یک حسگر قرار داد تا مشخص شود جدا شدن چه زمانی اتفاق افتاده و چه وقتی این دو بخش به هم جوش خورده‌اند. البته فرایند اتصال و به ‌هم چسبیدن دو بخش سریع نیست و ممکن است چند ساعت زمان نیاز داشته باشد.
سناریوهای دیگری نیز برای این فناوری می‌توان تصور کرد؛ برای مثال، از این نانوکامپوزیت می‌توان برای تولید عملگرهای روباتیک استفاده کرد و در نهایت کنترلر‌های نرم و قابل تغییر تولید کرد.

یک کنترلر می‌تواند حرکت فشاری انگشت را تشخیص دهد، دو کنترلر نیز با هم ترکیب شده و دکمه لمسی بزرگی را ایجاد می‌کنند که در نهایت چیزی شبیه به کلیدهای روی پیانو ایجاد می‌شود. در ادامه دو کنترلر دور مچ کاربر قرار می‌گیرند و به‌عنوان یک دستگاه اسلاید مچ‌بندی عمل می‌کنند.

حالا سه دوست که می‌خواهند یک بازی ویدئویی را انجام دهند می‌توانند این کنترل را به چند قسمت تقسیم کنند و از آن به‌عنوان ابزار کنترل بازی استفاده نمایند. بعد از اتمام بازی نیز این کنترلرها می‌توانند کنار هم قرار گرفته و کنترلر اولیه را ایجاد کنند.

سناریوی محتمل دیگری که برای این فناوری می‌توان تصور کرد، بازویی با قابلیت استفاده مجدد است که می‌تواند اطراف اندام آسیب‌دیده قالب‌گیری شود و به مرور، در محل آسیب‌دیدگی خود را ترمیم کند.

این گروه به تازگی با دیگر محققان بین‌رشته‌ای نتایج یافته‌های خود را به اشتراک گذاشتند تا بتوانند پتانسیل‌های کاربردی این فناوری را با کمک آن‌ها شناسایی کنند.